Και τώρα, στα ίδια μέρη, μια ζωή που δεν στάθηκε ικανή
να σβήσει τις όμορφες στιγμές των πολύ μακρινών χρόνων
από την σκέψη.
Έτσι, απλά κλείνεις τα μάτια και χαμηλώνουν τα πεύκα--γιατί τότε ήταν μικρά και εκείνα σαν και μας-- και ακούς φωνούλες και μουσικές και γέλια και χορούς,μέχρι που μπορει να σου 'ρθει
και καμιά μυρωδιά από σουβλάκι!!!
ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΕΥΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΙΤΟΧΩΡΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!!!
Από τη διαδρομή - αναδρομή της Ελένης Σκαθαρούδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου