Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Παναγιώτης Κουντουράς σκηνοθέτης του A Box made of Wood - Οι Δημιουργοί του Local Short Film Festival#1

Στις 6 Οκτωβρίου, ο Εξώστης παρουσίασε την δουλειά οκτώ κινηματογραφιστών της πόλης στο Local Short Film Festival. Μέχρι τότε, τους συναντάμε στον Εξώστη.

Λίγα λόγια για τον δημιουργό
Ο Παναγιώτης Κουντουράς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Τμήματος Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. Δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης/κινηματογραφιστής με διεθνή φεστιβαλική παρουσία και βραβεύσεις. Είναι δημιουργός των ταινιών «Αφανείς Ήρωες» και «Ξύλινο Κουτί». Εργάζεται στο χώρο της διαφήμισης αλλά και της τηλεόρασης ως παραγωγός/παρουσιαστής τηλεοπτικών προγραμμάτων. Παράλληλα, διδάσκει σε εκπαιδευτικά προγράμματα για τον κινηματογράφο. Τέλος, είναι συγγραφέας του θεατρικού μιούζικαλ "I Have a Dream" και του μυθιστορήματος "Ελα σε μένα".

Λίγα λόγια για την ταινία
Ο Κωνσταντίνος ζει ελεύθερος σε ένα σώμα που επέλεξε. Ο Βασίλης επιστρέφει στο πατρικό του για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ένα ξύλινο κουτί φυλάει το παρελθόν των δύο αδερφών που η μητέρα χώρισε. Η είδηση ενός ατυχήματος ανατρέπει τις ισορροπίες. Το κουτί ανοίγει. Ο Βασίλης αντιστέκεται στις εμμονές της μητέρας. Θέλει να γνωρίσει τον αδερφό του για δεύτερη φορά.. Διάρκεια: 21' Είδος: Drama

Πως ξεκίνησε η ιδέα για αυτή την ταινία; Το «Ξύλινο Κουτί» έφτασε ένα φοιτητικό μεσημέρι στα χέρια μου. Στα πλαίσια του τελευταίου εργαστηριακού μαθήματος στο Τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ, τα σενάρια του προηγούμενου εξαμήνου καλούνταν να γίνουν πραγματικότητα από τις ομάδες παραγωγής. Η συμφοιτήτρια και φίλη Ειρήνη Λαμπίρη, μου ζήτησε να αναλάβω τη σκηνοθεσία στο σενάριο της. Δεν πρόκειται για μια αληθινή ιστορία την οποία κάπου γνώρισε ή ακουσε η Ειρήνη όμως είμαι σίγουρος πως πολλές αντίστοιχες ιστορίες βρίσκονται κάπου εκεί έξω.Ψυχολογική βία και ήρωες της διπλανής πόρτας. Ο τρόπος με τον οποίο σεβάστηκε τη διαφορετικότητα, συγκινητικός. Μακριά από σεξιστικές παγίδες και προκλήσεις στα πλαίσια ενός φθηνού και χιλιοειπωμένου εντυπωσιασμού. Το κέντρο βάρους είναι η σχέση ανάμεσα σε δύο αδέρφια, η δύναμη της μνήμης, ο μικρόκοσμος της ελληνικής οικογένειας. Χαρακτήρες που παλεύουν με το παρελθόν προκειμένου να χτίσουν το μέλλον. Πρωταγωνιστές έτοιμοι να εκραγούν μέσα σε ένα νωχελικό σύμπαν σχέσεων και αντιθέσεων. Ήθελα πολύ αυτή η ιδέα να αποκτήσει εικόνα.

Πόσο καιρό πήρε η δημιουργία της ταινίας και ποια ήταν η βασικότερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε; Πέρασαν τρία χρόνια και όμως κρατάω καλά μέσα μου τις στιγμές αυτής της παραγωγής. Το pre-production κράτησε τρεις μήνες. Μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών η οποία δούλεψε με σεβασμό και επιμονή πάνω στο σενάριο. Στο πενθήμερο γύρισμα μας, είδαμε τις σελίδες να γίνονται εικόνα. Το post production όμως ήταν αυτό στο οποίο επιμείναμε συνειδητά. Η φεστιβαλική version της ταινίας κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Ένα νέο μοντάζ μας αποκάλυψε ριζικά τη φύση της ιστορίας και ολοκλήρωσε τον πιο κομβικό χαρακτήρα της ταινίας. Δε θα μπορούσα να μιλήσω για δυσκολίες παρά μόνο για προκλήσεις. Από το εξαιρετικά ενδιαφέρον location ενός νοσοκομείου μέχρι τη δραματουργική επεξεργασία του πρωταγωνιστικού ρόλου με μια κοπέλα που δεν ήταν καν ηθοποιός. Η ψυχή που έδωσε η Νικόλ στην ταινία, θεωρώ πως ήταν η δική μου κατάκτηση. Αποδείχθηκε στρατιώτης στο γύρισμα και χαρισματική ηθοποιός στην πράξη. Για την ερμηνεία της κέρδισε και 1ο βραβείο γυναικείου ρόλου. Ήταν μεγάλη δικαίωση.

Ποιο είναι το νόημα που θέλετε να περάσετε στους θεατές; Η ζωή είναι σχήματα και μάλλον ο κύκλος το αγαπημένο της. Από τη μοίρα δε μπορείς να ξεφύγεις, το ίδιο και από το μνήμη που πάντα θα είναι εκεί φλερτάρωντας με το μέσα σου. Το Ξύλινο Κουτί δεν είναι μια ταινία για τη διαφορετικότητα και για αυτό δε θα σταθώ σε αυτή. Αν ο χαρακτήρας του Κωνσταντίνου είχε ανδρικά χαρακτηριστικά, αυτό δε θα άλλαζε απολύτως τίποτα τη φύση της ιστορίας. Είναι μια ταινία σχέσων και ερωτισμού, ακόμα και ανάμεσα σε δυο αδέρφια. Αλλωστε όλες οι σχέσεις είναι ερωτικές. Προσοχή στα μυστικά και στην παθογένεια της ελληνικής και όχι μόνο οικογένειας. Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

Ποια είναι η μέχρι τώρα πορεία της ταινίας και πως ελπίζετε να συνεχίσει; Η αλήθεια είναι πως μέσα μου πίστεψα οτι το ΞΥΛΙΝΟ ΚΟΥΤΙ έκλεισε τον κύκλο του. Και να που ξαφνικά έρχεται ένα νεοσύστατο και άκρως φιλόδοξο φεστιβάλ για να δώσει τη δυνατότητα στο κουτί μας να αποκαλύψει ξανά τα μυστικά του. Υπηρέτησα τον Εξώστη στο παρελθόν και χαίρομαι που μας προσκαλεί να βρεθούμε σε ένα πρόγραμμα προβολής με τόσο σημαντικούς δημιουργούς της πόλης. Η ταινία μας τα τελευταία δυο χρόνια είχε μια ενδιαφέρουσα φεστιβαλική πορεία εντός και εκτός χώρας με συνολικά 22 συμμετοχές και δυο βραβεία. Πολλά από αυτά τα φεστιβάλ ήταν της LGBTQI θεματικής και μου έδωσαν την αφορμή και δυνατότητα να βρεθώ σε πόλεις όπως το Βερολίνο ή η Βρυξέλλες για να υποστηρίξω την ταινία μας. Η ανάγνωση του κοινού απέναντι στη δουλειά μας και ο διάλογος γύρω την ταινία ήταν μια πραγματικά εξέχουσα στιγμή στην μέχρι τώρα κινηματογραφική μου πορεία. Με ρωτήσατε πως ελπίζω να συνεχίσει… Φοβάμαι να να ξαναπώ πως το ταξίδι εδώ τελειώνει. Η ζωή μιας ταινίας μικρού μήκους είναι σίγουρα απρόβλεπτη.

Πώς είναι να κάνεις σινεμά σήμερα στη Θεσσαλονίκη; Ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά της πόλης; Η Θεσσαλονίκη αποτελούσε και θα συνεχίζει να συνιστά ένα εντυπωσιακό φυσικό σκηνικό ανεξάντλητων εικόνων. Το ζήτημα δεν είναι το πως είναι να κάνεις σήμερα σινεμά στη Θεσσαλονίκη αλλά στην Ελλάδα. Η τέχνη αυτή δεν γνωρίζει όρια και η γλώσσα δύσκολα της στέκεται εμπόδιο. Τοπικισμοί στην παραγωγή μιας αφήγησης δεν πρέπει να χωράνε. Ναι, οι δυσκολίες υπάρχουν. Ναι, κάπου έχουμε ακούσει κάτι για την κρίση. Καλό θα ήταν να πετάξουμε απο πάνω μας την όποια μίζερη αντιμετώπιση απέναντι στα πράγματα, να πιστέψουμε βαθιά στο υλικό μας και να τολμήσουμε να πούμε την ιστορία μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής της πόλης είναι οτι ασχολείται πολύ με τους άλλους και όχι με τον εαυτό της.

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας; Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η Ειρήνη Λαμπίρη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια φέρουν επίσης την υπογραφή της. Διευθυντής φωτογραφίας o Αλέξανδρος Καντόρος και την παραγωγή ανέλαβε η Δέσποινα Τριανταφυλλίδου. Το Sound Design ο Σταύρος Ζώττας, την ηχοληψία ο Αποστόλης Μπαρουξής και το Colour Correction ο Θανάσης Κωνσταντόπουλος. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Κώστα Πατλαντζόγλου. Στην ταινία μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους η Ελένη Δημοπούλου, ο Νίκος Τσολερίδης και η Nicole Hazelnut.


Πηγή http://www.exostispress.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου